• درباره ی کتاب

شب سه شنبه، 30 آوریل سال 1940 میلادی، نخستین نسخه ی «بیگانه» به پایان رسید. اثری که باعث شهرت خالقش شد و نام او را بر سر زبان ها انداخت. رولان بارت، نظریه پرداز فرهنگی و منتقد ادبی فرانسوی، بیگانه را نخستین رمان کلاسیک پس از جنگ می داند. کلاسیک به این معنا که تمام مضامینی را که فاجعه ی این قرن را شکل می دهند با ترکیبی کاملا استادانه گرد هم آورده است.

بیگانه، روایتی ساده و در عین حال عمیق است. ساده است زیرا چیزی متفاوت با زندگی نمی گوید و عمیق است زیرا در عین سادگی، دست روی اساسی ترین مسائل انسان قرن بیستم می گذارد. مسائلی که تا امروز ادامه داشته و هرگز انسان را رها نکرده است. بیگانه، سرگذشت مردی مجرد به نام «مورسو» را روایت می کند که کارمند اداره است. او ساکن الجزایر است و زندگی روزمره ی خود را دارد. داستان با دریافت تلگرافی از آسایشگاه آغاز می شود: «مادر فوت شد. خاکسپاری فردا. احترام فائقه»  و روایت مورسو با جملاتی استوار آغاز می شود: «امروز مامان مرد. شاید هم دیروز. نمی دانم»

مادر فوت می کند، به مراسم تدفین می رود، اما نه گریه می کند و نه تحت تاثیر قرار می گیرد. بعد از مراسم به سینما می رود و فیلم کمدی می بیند، شب را با معشوقش می گذراند، برای تفریح به ساحل می رود، مردی را می کشد زیرا آفتاب آزارش می دهد، محاکمه می شود و …

دنیای بیگانه ی کامو، آرام، مرموز و بی ادعاست. قهرمانش بیگانه است زیرا بیش از آنچه که هست رفتار نمی کند، در یک جمله: «مورسو، این بیگانه ی معاصر نقش بازی نمی کند». کامو، خود در مقدمه ای که برای اثرش نوشت، بیگانه را در یک جمله خلاصه می کند: «در جامعه ی ما هر آدمی که در تدفین مادرش گریه نکند، این خطر را می کند که به مرگ محکوم شود»

او با خواسته ها و ارزش های جامعه همسو نمی شود، وارد بازی نقش نمی شود، دروغ نمی گوید و نقاب نمی زند و اینگونه از جامعه و ارزش هایش جدا می شود. در عوض کناره می گیرد و علیه بازی و بازیگران و قوانین عصیان می کند. به همین دلیل است که محاکمه می شود. اینهاست که بیگانه ی کامو را، با تمام تنهایی و سکوتش جاودان می کند.

• درباره نویسنده

آلبر کامو، در هفتم نوامبر سال 1913 میلادی در موندوی الجزایر به دنیا آمد. پدرش لوسین کامو، مرد فرانسوی فقیری بود که در الجزایر برزگری می کرد و مادرش کاترین، اسپانیایی الاصل و خدمتکار بود. آلبر دومین فرزند خانواده بود. پدرش لوسین، در یازدهم اکتبر سال 1914 میلادی، در نبرد مارن کشته شد و مادرش مجبور شد در خانه های مردم کار کند تا بتواند از فرزندانش نگهداری کند. کودکی اش در فقر و تنگ دستی گذشت. در 1923 ، به لطف معلم مدرسه اش، در امتحانات بورس تحصیل برای دبیرستان و دانشگاه موفق شد.  او به ورزش فوتبال علاقه مند بود و در پست دروازه بانی مشغول بازی شد. تابستان ها برای گذران زندگی، کار می کرد. در سال 1930 علائم بیماری سل مانع از ادامه ی فعالیت ورزشی اش شد. این بیماری نخستین مواجهه ی کامو با مرگ بود که تا پایان عمر همراهی اش می کرد.در سال 1935 در رشته ی فلسفه مدرک لیسانس گرفت و در سال 1936، از رساله ی فوق لیسانس خود دفاع کرد. در دوران جنگ جهانی دوم مواضعی صلح طلبانه داشت. پس از جنگ با سفر به سراسر آمریکا سخنرانی های بسیاری درباب اگزیستانسیالیسم  فرانسوی انجام داد. در یک از همین سفرها بود که با «میشل ویناور» نویسنده ی فرانسوی آشنا شد. او در سال 1957 میلادی، در سن 44 سالگی موفق به دریافت جایزه ی نوبل شد. او در دهه ی پنجاه زندگی اش، خود را وقف اقدامات بشردوستانه کرد.

کامو نهایتا در سال 1960 میلادی، در یک سانحه ی رانندگی جان سپرد. در آن زمان او مشغول نگارش آخرین رمانش به نام «آدم اول» بود که بسیاری آن را خودزندگی نامه ی کامو می دانند. او پیش از این سانحه، در جایی گفته بود: «مرگی که در اثر تصادف و رانندگی رخ دهد، خنده دارترین و بی معناترین نوع مرگ است».

از او مقالات، نمایشنامه و رمان های بسیاری بر جای مانده است. برخی از این آثار به شرح زیر است:

داستان ها:

پشت و رو، بیگانه، طاعون، سقوط، مرگ خوش، آدم اول، تبعید و سلطنت

نمایشنامه ها:

کالیگولا، سو تفاهم، حکومت نظامی، تسخیرشدگان، صالحان

آثار غیرداستانی و مقاله:

افسانه ی سیزیف، عصیانگر(انسان طاغی)، وقایع نگاری الجزایر

• برشی از متن

اعلام کرد که من با جامعه ای که اساسی ترین قوانینش را نادیده می گیرم سنخیتی ندارم و نمی توانم به این قلب انسانی که بازتابهای بنیادینش را نمی شناسم توسل جویم. گفت:

_ من سر این مرد را از شما می خواهم و با دلی آسوده این را از شما می خواهم. زیرا، اگرچه در دوران طولانی حرفه ام پیش آمده که خواستار مجازات اعدام شوم، هیچ گاه به اندازه ی امروز حس نکرده ام که این تکلیف دشوار چه سان متعادل و سنجیده و نمایانگر آگاهی از فرمانی والا و مقدس و نفرتم از چهره آدمی است که در آن جز دیوسیرتی نمی بینم.