نظریه و نقد ادبی

ادبيات در گذر روزگار، هميشه مايه التيام انسان‌ها بوده است.

از همان ابتدای زندگی بشری، ادبيات به عنوان وسيله‌ای برای ابراز احساسات و عواطف بشر به‌وجود آمد. حتي نمونه نقاشی‌هایی كه بر ديوار غارها وجود دارد. نوعي بيانگر علاقه انسان به ثبت رويدادها و به تصوير كشيدن آن‌ها است كه می‌تواند بخشی از ادبیات تلقی گردد.

در تعريف ادبيات گفته‌اند:  «ادبيات مجموعه آثار هنری، لسانی، مكتوب و نامكتوب، منظوم و منثور يک جامعه است.»

نوع ویژه‌ای از كلام، كه در پی ايجاد زيبايی بوده تا با آفرينشی نو نظر مخاطب را جلب كند. و برخلاف زبان كه هدفش منتقل كردن مفهوم در كمترين زمان است. می‌خواهد خود را در پيچش هنری و بيان شاعرانه بپيچاند. تا در ذهن تخيل ايجاد كند و دنيايی پر از رمز و راز را پيش خوانندگان بگشايد.

يك متن ادبی همان طور كه دنيای خواننده‌اش را دگرگون مي‌كند ، بيانگرِ حالات درونی صاحب اثر و بازگوكننده وضعيت فرهنگ و جامعه‌ای است، كه او در آن زندگی كرده است …

از حماسه گیلگمش، که پیشینه‌ای چندين هزار ساله دارد و آن را نمونه اولين نثرهای نوشته شده توسط بشر مي‌دانند كه از طریق داستان‌گویی مي‌خواهد به ما بياموزد که چگونه می‌توانيم با یکدیگر همکاری کنیم.

تا نمونه نثرهای جين آستين نويسنده نام‌دار انگليسي كه ٢٠٠ سال از نوشتن آن‌ها می‌گذرند. داستان‌هایی كه در آن‌ها بيشترين توجه به روابط انساني، عشق و زندگي شده است. و هنوز هم منبع الهام آثار سینمایی امروزی هستند،

در همه و همه نويسنده می‌كوشد هر آنچه را كه در ذهن دارد با آرايه هاي ادبي در هم آميزد. و اثری را خلق كند كه تا قرن‌ها بعد بماند و همچنان لذت خواندنش را براي مخاطبش از دست ندهد.

چنانچه كه يوسا نويسنده بزرگ آمريكای لاتين مي‌گويد: «تنها راه تحمل هستی اینست كه در ادبیات غرقه شوی …»