ویتگنشتاین و پیامدها (ناشناخته مانده ترین فیلسوف قرن بیستم)

معرفی کوتاه

ویتگنشتاین و پیامدها (ناشناخته مانده ترین فیلسوف قرن بیستم)

ویتگنشتاین که بی تردید معروف ترین و در عین حال کمتر شناخته شده ترین فیلسوف دوران ما محسوب می شود، در یک خانواده ثروتمند وینی به دنیا آمد، اما بعدها از ثروت ارث رسیده به خود چشم پوشی نمود، زیرا آگاه بود که دارایی و ثروت می توانند به مانعی برای فعالیت های فکری بدل شوند. وی مهندس و ریاضی دان مستعدی بود که خود را به صورت کامل وقف فلسفه نمود، موضوعی که به آن نه به عنوان یک آموزه، بلکه یک فعالیت می نگریست. وی در طول زندگی خود مدام به فکر خودکشی بود، سه برادر و تنها دوست صمیمی اش از دوران مدرسه نیز خود کشی کرده بودند. وی در این باره به دوستش پاول انگلمن می نویسد: «من همواره به فکر خودکشی بوده ام و چنین افکاری همچنان در ذهن من از بین نرفته اند، من به طور کامل غرق شده ام». شخصیت شناسی ویتگنشتاین وی را به عنوان یک شخصیت درون گرا نشان می دهد که همه کنش ها و واکنش های وی به عنوان اعتراض به بی خیالی طبقه مرفه جامعه (که خود نیز متعلق به آن بود) در برابر هر نوع سنت فلج کننده قابل درک هستند، واقعیتی که هم برای شکل انعطاف ناپذیرِ زندگی وی و هم برای اندیشه های فلسفی اش صادق است. با این حال ویتگنشتاین در هنگام مرگ نیز خوشحال بود، چون در آخرین صحبت های خود پیش از ترک این جهان گفته است: «به دوستانم بگویید که من زندگی فوق العاده ای داشته ام».
بر اساس مقیاس های امروزی ویتگنشتاین فردی تارک دنیا بوده است. قبل از شروع جنگ جهانی اول وی مدتی را در مزرعه ای دور افتاده در نروژ گذراند و بعد به حرفه معلمی در روستا و باغبانی پرداخت. آیا این نوع از زندگی از نظر شخصیت پیچیده ای همچون ویتگنشتاین، یک زندگی فوق العاده بوده است؟ وی همچنین مهندسی بی نظیر بود، طرحی از یک موتور هواپیما که از سوی وی مطرح گردید، بعدها به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار گرفت. ویتگنشتاین ترجیح می داد، ایده هایی از مهندسی، منطق و ریاضیات را به فلسفه منتقل نماید. وی در ابتدا مایل به تحصیل در رشته مهندسی مکانیک در دانشگاه برلین بود، اما به توصیه پدرش به کمبریج نزد برتراند راسل رفت، اندیشمندی که ویتگنشتاین را «نمونه کامل یک نبوغ» می دانست.
در تابستان سال ۱۹۱۴ وقوع جنگ جهانی اول وی را در وین غافلگیر نمود، وی پیش از این مبلغی به میزان یکصد هزار کرون از دارایی های خود را جهت کمک به هنرمندان جوان اختصاص داده بود. وی در جنگ به صورت داوطلبانه شرکت کرد و همزمان با پایان آن، معروف ترین اثر خود با عنوان «رساله منطقی- فلسفی» را به اتمام رساند و در ادامه نیز دیگر اثر معروف خود با عنوان «پژوهش های فلسفی» را به رشته تحریر درآورد. با اینکه از ویتگنشتاین آثار چندان زیادی به جا نمانده است، اما وی تأثیرات زیادی در فلسفه از خود بر جای گذاشته و این تأثیرگذاری در حالی روی داده است که وی مجبور بوده سال ها برای پذیرفته شدن «رساله منطقی- فلسفی» به عنوان رساله دکترای خود منتظر بماند. وی پایه گذار هیچ مکتبی در فلسفه نبوده است، حتی اگر اعضای اثبات گرای حلقه وین، به اشتباه مدعی اندیشه های وی شده باشند. کار فلسفی ویتگنشتاین از شکل گرایی خاصی برخوردار نیست، وی از نقل قول کردن و ارجاع دادن صرف نظر می کند و به همین دلیل ناقض فعالیت ها و روندهای موجود در علم فلسفه به حساب می آید. با این وجود می توان ویتگنشتاین را به عنوان یکی از نمایندگان اصلی نظریه «چرخش زبانی» قلمداد کرد، جریانی که زبان و همچنین رابطه زبان با جهان را در کانون فلسفه قرار می دهد.