فرنگیس مرده است

معرفی کوتاه

فرنگیس مرده است

چگونه می‌ توان هستی را در کنار نیستی معنا کرد؟

باستان‌ شناس ایرانی ساکن آلمان خاطرات گذشته‌ اش را مرور می کند، خاطراتی که همراه است با درد فقدان، مهاجرت، جای خالی آدم‌ ها و بیش از همه اندوه مرگ فرنگیس.

خاطره‌ ی کافه‌ ها، گالری‌ ها، کلاس‌ های درس دانشگاه و آن‌ چه در زمان حال و حتی در همسایگی او می‌ گذرد، او را به جست‌ و جوی معنایی دیگر برای زندگی وامی‌دارد، جست‌ و جویی در خود و یا حتی در آیین‌ های کهن آفریقا…

«تکیه دادم به درخت بائوباب. پاهای برهنه‌ ام را بر ریشه‌ هایش استوار کردم و دست‌ هایم را چلیپا کردم بر تنه‌ اش، و سرم را فشردم بر فرورفتگی‌ اش که در آن بالا، در آن بالای بالا، شاخه‌ ها را از هم جدا می‌ کرد. چشم‌ هایم را بستم و گرمای ملایم آفتاب پیش‌ از ظهر را روی پلک‌ هایم حس کردم، و حس کردم که چقدر به زمین چسبیده‌ ام، که چقدر زمینم.

تکیه داده بودم به درخت بائوباب و درخت بودم. و ریشه‌ هایم را می‌ راندم بر چهار جهت جغرافیا. قایقی بودم بر تالاب‌ های کازامانس. ماری بودم که از میان بوته‌ ها می‌ گذشت، لاجرم از ماری سبز رنگ که پیچان از برابرم گذشت نهراسیدم، که تکه‌ ای از من بود، جلوه‌ ای از زمین.»

_ از متن کتاب