آفتاب گردان های کور

معرفی کوتاه

آفتاب گردان های کور

آفتاب گردان های کور:

| جنگ پیروز ندارد. جبهه‌ی پیروز هم در کنار جبهه‌ی مغلوب، شکست‌خورده است.|

اسپانیا؛ سال‌های پس از جنگ داخلی. لورنسوی نُه‌ساله، که تحت تعلیمات برادر سالوادورِ ملی‌گرا است، از زندگی پدرش می‌گوید که در طول روز دائماً در کمد مخفی می‌شود تا از نظر ملی‌گرایان پنهان بماند. سروان آلگریا از پشت کردن به مردم پشیمان شده و در روز پیروزی، خودش را تحویل ارتش دشمن می‌دهد. شاعر انقلابی با معشوقه‌اش در حال فرار به پرتغال از مسیری کوهستانی هستند. هم‌سلولی آلگریا در زندان، فعلاً زنده است، چون ادعا کرده از سرنوشت پسر ژنرال اِیمار خبر دارد. جایی که داستان این شخصیت‌ها به هم می‌رسد، نقطۀ جوش است و بوی انفجار می‌دهد. «تاوان تمام جنگ‌ها را تعداد کشته‌ها مشخص می‌کند، اما ما دیرزمانی است داریم از این جنگ بهره‌ها می‌بریم. باید بین پیروزی در جنگ و فتح قبرستان یکی را انتخاب کنیم.»

آفتاب گردان های کور روایت شکست خوردگان جنگ داخلی اسپانیا در سده بیستم است. روایتی که در آن سروان کارلوس آلگریا در روز پیروزی خود را به ارتش دشمن تسلیم می کند، چرا که معتقد است در جنگ هردو طرف مغلوب اند؛ جوانک شاعرپیشه گیرافتاده در کوه های مرزی برف آلود ناگریز است از نوزادی کم رمق مراقبت کند.

در آفتاب گردان های کور که برنده جایزه ملی ادبیات و جایزه منتقدان کاستیل در سال 2005 بوده است، فاتح و مغلوب ناگریزند تا پایان عمر در سایه وحشت فاشیسم و تلخ کامی و کابوس جنگ زندگی کنند؛ جنگی که نقشی در آغازش نداشته اند.