پایان جهان

معرفی کوتاه

پایان جهان

نخستین دوره شعری پابلو نرودا (1973- 1904) كه با نگاه شاعری مدرن بر ادبیات اسپانو ـ آمریكایی تاثیر خود را به جا می‌گذارد، به عنوان شاعری نئورمانتیك، با شعرهای غروب‌گاهی است كه اولین بار در (1923) منتشر شد. از همین دوره است بیست شعر عاشقانه و یك ترانه نومیدی (1924) كه مردم‌پسندترین و پرخواننده‌ترین كتاب اوست. دومین دوره شعری نرودا با تلاش درباره”انسان نامتناهی” (1926) آغاز می‌شود و با سكونت در زمین كتاب اول (1933)، كتاب دوم (1935) و… تداوم می‌یابد ـ در این‌جاست كه ما با شیوه بیانی نرودای سوررئالیست، اكسپرسیونیست و ارمتیكو یا به عبارتی تاویل‌گرا آشنا می‌شویم … نرودا برنده نوبل 1971 یكی از بزرگ‌ترین شاعران سده بیستم است كه شعرهای جاودانه‌اش را می‌توان به پنج دوره مشخص و متمایز از هم تقسیم كرد. هر دوره‌ای كه ویژگی‌های درخشان و تاثیرگذارش را آشكارا نشان می‌دهد. “پایان جهان” در سال 1969 منتشر شد؛ یعنی در پنجمین یا آخرین دوره هنر شاعری پابلونرودا. در این كتاب بار دیگر شاعر نه تنها تعهدش را به انسان به كناری نمی‌نهد بلكه در آستانه غروب قرن بیستم بر پایداری و تداوم انسان نامتناهی و رسیدنش به خوشبختی تاكیدی دوباره دارد. بركشنده “انسان نامتناهی” چیزی كه در عهدی دیگر تعریف دیگری از آن به دست داده بود “بزرگ‌تر از دریا و جزیره‌هایش” كاملا آگاه است به اینكه رها كردن انسان به معنای تنها گذاشتن اوست با مرگ و تباهی…