وسعت یا عمق؟

زیاد شنیده‌ایم که این شاخه به آن شاخه پریدن خوب نیست و نتیجه نمی‌دهد. یا اگر می‌خواهی در یک رشته یا زمینه‌ی هنری یا کاری موفق باشی باید از سن پایین شروع کنی و به صورت متمرکز در آن زمینه فعالیت کنی. متخصص شوی. اما چقدر این مدل جواب می‌دهد؟ اصلا از کجا باید بفهمیم که چه رشته و زمینه‌ای را دوست داریم، وقتی مسیرهای مختلف را امتحان نکرده‌ایم. اپستین نویسنده‌ی کتاب وسعت یا عمق؟ در مقابل تخصصی شدن بیش از حد، مدل گستره و دامنه را پیشنهاد می‌دهد. حرفش این است که غیر از تخصص نوع دیگری از تفکر هم وجود دارد که به آن نیاز داریم. تفکری که آدم‌هایی قادرند به آن بپردازند که به‌ جای تخصص، یک گستره و یک محدوده دارند.

کتابی هوش ربا که شما را به تردید درباره قدم بعدی شغلی تان و همچنین شیوه تربیت فرزندانتان می اندازد.

آدام گرنت

• درباره کتاب وسعت یا عمق؟

بسیاری از متخصصان استدلال می‌کنند که هر کسی که می‌خواهد مهارت خود را پیدا کند، ساز بنوازد یا استعداد خود را هدایت کند، باید زود شروع کند، به شدت تمرکز کند و تا آنجا که ممکن است تمرینات زیادی داشته باشد. اگر دست و پا بزنید یا تأخیر بیندازید، هرگز به افرادی که برای هدفشان تلاش می‌کنند، نخواهید رسید. اما نگاهی دقیق به تحقیق در مورد برترین‌های جهان، از ورزشکاران حرفه‌ای گرفته تا برندگان نوبل، نشان می‌دهد که تخصص اولیه یک استثنا است و نه یک قاعده.

بسیار مهم … کتابی ضروری برای مدیران، والدین، مربیان و هر کسی که به رشد مهارت و کارایی خود اهمیت می‌دهد.

دنیل اچ. پینک

دیوید اپستین، موفق‌ترین ورزشکاران، هنرمندان، موسیقی‌دانان، مخترعان، پیش بینی کنندگان و دانشمندان جهان را مورد بررسی قرار داد. وی کشف کرد که در اکثر زمینه‌ها – به ویژه در زمینه‌هایی که پیچیده و غیرقابل پیش‌بینی هستند – آنها که بسیاری از کارها را تجربه کرده‌اند و نه متخصصان، برتر از بقیه هستند. آنها اغلب مسیر خود را دیر پیدا می‌کنند و به جای تمرکز بر روی یک هدف، بسیاری از موقعیت ها را امتحان می‌کنند. آنها همچنین خلاق‌تر، چابک‌تر و قادر به ایجاد ارتباطاتی هستند که همتایان متخصص‌تر نمی‌توانند ببینند.

کتاب وسعت یا عمق؟ تحریک کننده، دقیق و جذاب، یک مورد قانع کننده برای پرورش فعالانه ناکارآمدی ایجاد می‌کند. عدم موفقیت در آزمون بهترین راه برای یادگیری است. ترک کنندگان مکرر با رضایت بخش ترین مشاغل مواجه می شوند. تأثیرگذارترین مخترعین به جای تعمیق دانش خود در یک حوزه واحد ، از دامنه ها عبور می کنند. در حالی که متخصصان بیشتر سیلو می کنند در حالی که رایانه ها مهارتهای بیشتری را که فقط برای انسانهای بسیار متمرکز اختصاص دارد ، تسلط دارند ، افرادی که به طور گسترده فکر می‌کنند و از تجربیات و دیدگاه های متنوع استقبال می‌کنند، به طور فزاینده ای رشد خواهند کرد.

• استفاده از روش آزمایش و یادگیری

دیوید اپستین در کتاب «وسعت یا عمق؟»، از مخاطب می‌خواهد گاهی به‌جای روش برنامه‌ریزی و اجرا، روش آزمایش و یادگیری امتحان کند. برخی افراد قبل از اینکه کاری انجام دهند، حسابی نقشه می‌کشند تا از مشکلات احتمالی جلوگیری کنند، در‌نهایت، کار را اجرا می‌کنند. کتاب «گستره؛ عمق یا وسعت؟» می‌گوید مدل آزمایش و یادگیری باعث می‌شود ابتدا وارد کار شویم و حین کار وقتی به‌مشکل خوردیم، اشکالات موجود را حذف کنیم تا به راه‌حل برسیم. البته استفاده از مدل آزمون و یادگیری کار آسانی نیست و به فرهنگ‌سازی نیاز دارد. فرصت خطا‌کردن را باید به خودمان بدهیم و فکر نکنیم هرگز حق نداریم اشتباه کنیم. البته این فرهنگ باید در جایگاه مصرف‌کننده هم وجود داشته باشد و وقتی محصولی می‌خریم و کیفیت مدنظرمان را ندارد، آن را برای همیشه نباید کنار بگذاریم؛ بلکه ممکن است آن برند هوشیار باشد و بتواند اشکالات را خیلی سریع اصلاح کند.

به دلایلی که از توضیحشان عاجزم، دیوید اپستین کاری کرد که از فهمیدن اینکه چقدر در اشتباه بودم لذتی وافر ببرم؛ عاشق کتاب شدم.

مالکوم گلدول

• فهرست مطالب کتاب وسعت یا عمق؟

• مقدمه: راجر در برابر تایگر
• فصل ۱) مکتب شروع زودهنگام
• فصل ۲) جهان بدسرشت چگونه به وجود آمد؟
• فصل ۳) وقتی کمتر بیشتر است
• فصل ۴) آموختن، سریع و آهسته
• فصل ۵) تفکر بدون تجربه
• فصل ۶) مشکل سرسختی بیش‌ازحد
• فصل ۷) دوستی با خودهای احتمالی‌تان
• فصل ۸) مزیت بیگانه
• فصل ۹) تفکر جانبی همراه با فناوری پژمرده
• فصل ۱۰) فریب‌خورده‌ی تخصص
• فصل ۱۱) بیاموزید ابزارهای آشنای خود را کنار بگذارید
• فصل ۱۲) آماتورهای خودساخته
• نتیجه‌گیری: گستره‌تان را گسترده‌تر کنید!

• درباره نویسنده کتاب وسعت یا عمق؟

دیوید اپستین (David Epstein) گزارشگر علمی و تحقیقاتی در سرویس خبری پروپابلیکا است. اپستین داری مدارک کارشناسی ارشد در رشته‌های علوم محیط زیست و روزنامه‌نگاریست و همچنین مطالعاتی در زمینه نجوم و زمین‌شناسی داشته‌ است.

او نویسنده 2 کتاب است: کتاب وسعت یا عمق؟ که رتبه 1 پرفروش ترین کتاب به انتخاب روزنامه نیویورک تایمز در سال 2019 بود؛ و ژن ورزشی: درون علم عملکرد ورزشی فوق‌العاده، که یکی از پرفروش ترین های نیویورک تایمز است. اما بیشتر او را به عنوان روزنامه نگار می شناسند.

مخزن بصیرت‌های اعجاب‌آور . هر صفحه که ورق می‌خورد احساس می‌کنید سنجیده‌تر شده‌اید.

جیمز کلیر

دیوید اپستین به عنوان خبرنگار در دیلی نیوز و چند مجله دیگر کار می‌کرد. از سال 2006 عضو هیئت تحریریه‌ی مجله مصور ورزشی بود. علاوه‌بر مقاله‌های ورزشی،  یادداشت‌های زیادی هم در زمینه‌ی علم نوشته. به جز فعالیت‌های روزنامه‌نگاری اپستین به عنوان محقق بوم شناسی در قطب شمال هم کار کرده. همچنین برای مدتی در یک کشتی تحقیقاتی لرزه نگاری در اقیانوس آرام کار می‌کرد.

• برشی از متن

وقتی کمتر بهتر است

اگر یک مسافر زمان به ونیز قرن هفدهم سفر کند، از هرسو ندای موسیقی‌ای را می‌شنود که حصارهای سنت را در هم شکسته است. حتی نام این دوره از موسیقی، یعنی «باروک» برگرفته از نامی است که جواهرفروشان روی مرواریدهای بسیار بزرگ با اشکال غیر معمول گذاشته بودند.

موسیقی بی‌کلام، یعنی موسیقی‌ای که به کلمات متکی نیست، در این دوره دستخوش تحولاتی انقلابی شد. آلات موسیقی کاملا جدیدی مثل پیانو روی کار آمدند و برخی سازها ارتقا یافتند، نمونه ای از آن‌ها ویولن‌های آنتونیو استرادیواری است که در این دوره ساخته شد و قرن‌ها بعد به ارزش میلیون‌ها دلار به فروش رسید. سیستم مدرن کلیدهای ماژور و مینور ابداع شد. هنرمندان چیره دست موسیقی به عنوان سلبریتی‌های نخستین مورد توجه و احترام قرار گرفتند. آهنگ‌سازان همه مهارت خود را به کار بستند و قطعات تک‌نوازی پیچیده‌ و استادانه‌ای ساختند تا مرزهای توانمندی بهترین نوازندگان را جابه‌جا کنند.

سبک کنسرتو، که در آن تک‌نواز و ارکستر از پس هم در پاسخ به یکدیگر می‌نوازند، زاده شد و آنتونیو ویوالدی، آهنگ‌ساز ونیزی (مشهور به Rosso Prete il یعنی کشیش سرخ، به خاطر موهای سرخ آتشینش) به قهرمان بلامنازع این سبک تبدیل شد. مجموعه چهارفصل او، متعلق به سیصد سال پیش، به اندازه آهنگ‌های پاپ امروزی محبوبیت داشت (تلفیقی از این موسیقی در انیمیشن «یخ‌زده» شرکت دیزنی بیش از نود میلیون بار در یوتیوب پخش شده است).

صفحه 73 کتاب وسعت یا عمق؟

در طی دو قرنی که ژاپن مرزهای خود را بسته بود و در انزوا به سر می‌برد، بازی هانافوندا ممنوع شده بود. هانافوندا به معنی «کارت‌های گل‌دار» است و دلیل این نام‌گذاری این است که دوازده خال متفاوت این کارت‌ها با گل مشخص شده‌اند. کارت‌های بازی را برای قمار کردن استفاده می‌کردند که از تاثیرات نامطلوب فرهنگ غرب بود. از اواخر قرن نوزدهم که ژاپن مراودات خود را با جهان از سر گرفت این ممنوعیت برداشته شد. به این ترتیب، در پاییز سال 1889 در شهر کیوتو مردی جوان یک مغازه چوبی کوچک باز کرد و تابلویی به پنجره آن آویخت که رویش نوشته بود «نینتندو».

صفحه 221 کتاب وسعت یا عمق؟