هیدگر و حکمت دائویی

معرفی کوتاه

هیدگر و حکمت دائویی

این کتاب پس از بررسی تاریخچه و رویه‌ی تحقیقات تطبیقی میان تفکر هیدگر و اندیشه‌ی دائویی در دو بخش ادامه می‌یابد. بخش اول با عنوان «هیدگر و دائویسم» به جایگاه هیدگر در فلسفه‌ی غرب، جایگاه دائویسم در فلسفه‌ی شرق و توجه هیدگر به تفکر دائویی می‌پردازد و در بخش دوم با عنوان «وجود»، مباحثی همچون «هستی و نیستی»، «زمان و رخداد»، «تکنولوژی» و «فکر و عمل» ارائه شده است. در بخشی از پیش‌گفتار کتاب آمده است: «به نظر برخی متفکران، هیدگر مناسب‌ترین نماینده‌ی تفکر معاصر غرب برای گشودن راه گفتگو با شرق است. هیدگر خود، امکان گفتگوی میان سنت‌های فلسفی غربی و آسیای شرقی را روا می‌دانسته و از طریق مواجهاتی چند که با متفکران چینی و ژاپنی تا اواسط دهه‌ی ۱۹۵۰ داشته از اهمیت گفتگوی اجتناب‌ناپذیر با دنیای آسیای شرقی آگاه می‌شود. از این رو خوانش آثار هیدگر با نگرش پدیدارشناختی و معناشناختی اندیشه‌های وی در کنار بازخوانی آثار دائویی از جمله دائو ده‌جینگ و متون چوانگ‌زه، شاید بتواند گامی در مفاهمه‌ی فرهنگی شرق و غرب محسوب شود. تعامل تفکر چینی به‌ویژه حکمت دائویی با هیدگر، صحنه را برای معرفی پدیدارشناسی هرمنوتیک در آسیای شرقی آماده کرده که همچنان تا امروز تاثیر خود را داشته است. هیدگر دائو را به‌عنوان تفکری شاعرانه می‌شناسد و فراخوانی وجود را دلیل تفکر حقیقی می‌داند که به هر دو وجه اختفا و انکشاف در شعر موجود است. راه جدید تفکر هیدگر که واکنشی نسبت به متافیزیک سنتی غرب است، با هم‌خوانی درون‌مایه‌های زیباشناختی دائویی، می‌تواند پیوندی شایسته میان تفکر شرق و غرب برقرار کند.»