نیروی نظامی عشایر در ایران (و ممالک همجوار در دوره اسلامی)

معرفی کوتاه

نیروی نظامی عشایر در ایران (و ممالک همجوار در دوره اسلامی)

از آنجا که عشایر اغلب با دامداری گذران زندگی می کردند، نیاز فراوان به چراگاه برای احشامشان داشتند؛ و سران دولت ها، چون اغلب ارتش ثابت نداشتند، سخت نیازمند کمک نظامی عشایر و سواران ورزیده آن ها در جنگ ها بودند. این نیاز دوسویه چاره ای جز همکاری و همزیستی برای دو طرف باقی نمی گذاشت. پس داد و ستدی انجام می پذیرفت که در آن یک طرف سرباز می داد و طرف دیگر چراگاه.

رابطه ای شبیه تیولداری شکل می گرفت که فقط جنس اقلام مورد معامله فرق می کرد. وابستگی فرمانروایان به این کمک نظامی زمانی کاهش یافت که آنان رفته رفته ارتش های ثابت با تجهیزات بهتر برای خود ساختند و نیازشان به سرباز موقت مرتفع شد.