مفاهیم سیاسی و اجتماعی در شعر مشروطیت

معرفی کوتاه

مفاهیم سیاسی و اجتماعی در شعر مشروطیت

انقلاب مشروطیت ایران که رستاخیز تجدد و نوسازی بود، نظام سیاسی و اداری کشور و همزمان با آن‌ها شیوه نگرش و اندیشیدن مردم را  نیز وجهه ای نو داد.
گرایش شعر فارسی به سادگی و به کارگیری مفاهیم نو، نتیجه آگاهی شاعران به نیازهای جامعه بود. آنان دربار و محافل اشرافی را ترک کردند و به میان مردم رفتند. برای نخستین بار فاصله میان هنرمند و مردم برداشته شد، زبان شعر به زبان مردم کوی و برزن نزدیک شد و مخاطبان شعر نیز بیشتر توده های مردم شدند.
بررسی ما در این کتاب شش مفهوم کلیدی آزادی، میهن و ملت، مشروطیت یا حکومت قانون، زن و حقوق او، تضاد طبقاتی و تجدد را در بر می‌گیرد. و شعر نه شاعر گزین عصر مشروطیت یعنی ملک‌الشعرای بهار، ایرج میرزا، عارف قزوینی، میرزا زاده عشقی، ابوالقاسم لاهوتی، فرخی یزدی، دهخدا، اشرف الدین حسینی و ادیب الممالک فراهانی در پیوند با آن مفاهیم بررسی شده است.
شعر در سرشت خود گرایش به ایجاز دارد. در شعر مشروطیت نیز مفاهیم سیاسی و اجتماعی، گاهی در یک یا دو بیت آمده و شاعر شرح و تفسیری درباره آن نداشته است.
پیداست که درک مقصود شاعر و تفسیر شعر او به عهده خواننده شعر است. ما در این کتاب در حد بضاعت خویش به تفسیر پرداخته‌ایم تا درک مطالب آسان تر گردد.