قصه های خواندنی: مثنوی مولوی

معرفی کوتاه

قصه های خواندنی: مثنوی مولوی

قصه های خواندنی: مثنوی مولوی:

گزیده‌ای از قصه‌های شیرین مثنوی معنوی با زبان ساده. شعر و حکایت‌های فلسفی و عرفانی مثنوی مولوی هرکس را به قدر وسعش همراه می‌کند.

مثنوی مولوی نام کتاب شعری از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی شاعر و عارف است. این کتاب از ۲۶٬۰۰۰ بیت و ۶ دفتر تشکیل شده و یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام است. این کتاب در قالب شعری مثنوی  سروده شده‌است؛ که در واقع عنوان کتاب نیز می‌باشد.

برشی از متن کتاب قصه های خواندنی: مثنوی مولوی:

روزی بود و روزگاری بود. روزی از همان روزها، در دلِ یک دشتِ بزرگ، یک موشِ جوان از راه می‌گذشت. موشِ جوان قصه ما یک اخلاق بسیار بد داشت. او همیشه می‌پنداشت که زیرک‌تر و قوی‌تر از همه موش‌های جهان است. چشم عقلش کور بود و بسیار خودپسند و مغرور بود.

موش جوان سوت می‌زد و آواز می‌خواند و می‌رفت، که ناگاه، در کنارِ راه، شتری را دید که بر سبزه‌زاری می‌چرید. موش جوان مغرور با خود اندیشید: «چطور است که این شتر را بدزدم!»

موش جوان و مغرور، فکر خود را پسندید. پیش رفت و افسار شتر را گرفت و به دنبال خود کشاند. شتر هم بی‌هیچ مخالفتی در پیِ موش رفت. شتر از علف‌های تازه و تر صحرا خورده بود و سیر بود. خوشحال بود و سرحال. برای آنکه بداند موشِ جوان چه اندیشه‌ای در سر دارد و او را به کجا می‌برد، در پی‌اش رفت. موش می رفت و شتر هم از پی‌اش…

اُشتر از چُستی که با او شد روان

موش، غره شد که هستم پهلوان