شب مبارزه

معرفی کوتاه

شب مبارزه

کلیسای شهر ما… آن ویلیت براون ها همه شان مغرور و از خود راضی آن همه مطمئن از خود همان ها تراژدی ای رقم زدند به چه بزرگی شبیه راهزن ها بودند. دزدکی آمدند… دزدکی و بی سروصدا در تاریکی می پلکیدند… آن موقع نمی دانستیم مشغول چه کاری اند اما می توانستیم حسش کنیم. همه چیزمان را بردند روح و جانمان را از ما دزدیدند. تخته پاره ای سردر دکانشان آویزان کردند و اسم خودشان را گذاشتند ناجی روح انسان ها و حال آنکه کارشان نابود کردن بود… آنها عشق ما را شادی مان را احساسات و تراژدی هایمان را جایگزین کردند. همه چیز را گرفتند و به جایش بدی و احساس گناه را گذاشتند. اما ما کار دورویی آنها را با شوخ طبعی مان می سازیم بزن قدش هر چیزی را که برای پیدا کردن مسیرمان در این دنیا احتیاج داشتیم از ما گرفتند همه ی چیزهای زیبا را… مثل دزدها پاورچین پاورچین آمدند. مدارا و تحملمان را بردند و به جایش نکوهش و سرزنش گذاشتند تمناهایمان را با شرمساری جایگزین کردند احساساتمان را با گناه تصوراتمان را با مقررات امیالمان را با از خود بیزاری همدلی مان را با مقدس نمایی تهدید و قساوت کنجکاوی مان را با انزوا آتش هایمان را با خاکستر عشق عشقمان را با ترس و لرز!