ساعت درخشان

معرفی کوتاه

ساعت درخشان

راه برگشت به خانه به‌ اندازه چهار بار رفت‌ و‌ برگشت طول می‌ کشد. بیشتر راه را به کار و فهرست وظایفم فکر می‌ کنم. کمی اشک می‌ ریزم. فردا باید به درمانگاه داک بروم و با متخصص سرطان‌ شناسی‌ ام درباره دوره بعدی درمان حرف بزنم، برای همین حالا راجع به غده‌ ها، سلول‌ های سرطانی و این فکر می‌ کنم که اگر دکترها هر کاری را که بلد بودند انجام دادند و باز هم سرطان درمان نشد چه جوابی به مریض خواهند داد.
و فکر می‌ کنم: این چیزی که دارم حالا از سر می‌ گذرونم واقعا غم‌ انگیزه. احساس می‌ کنم مادرم میلیون‌ ها کیلومتر از من دور است و این فاصله وصف‌ ناپذیر هرگز تمام نمی‌ شود. من هم از ترسیدن و از دست دادن خسته‌ ام. به این فکر می‌ کنم که چرا وقتی همه موهایم داشتند می‌ ریختند ناگزیر نشستم و در آخرین پاراگراف کتاب مرده از جویس کلمه «برف» را با «مو» عوض کردم و آن را دوباره نوشتم:
دوباره شروع به ریختن کردند. با بی‌ حالی موهایش را می‌ دید، نقره‌ ای و قهوه‌ ای که یکی‌ یکی زیر نور لامپ می‌ ریختند… موهایش دسته‌ دسته روی ملحفه‌ های تخت و کف دست‌ شویی جا می‌ گرفت. در سینک روشویی، چاه حمام، مابین کف‌ پوش‌ های چوبی و روی صاوبن دسته انبوهی از آن‌ ها به چشم می‌ خورد. وقتی می‌ دید موهایش کم‌ کم در این جهان می‌ ریختند و می‌ ریختند، سستی‌ ای در روحش احساس کرد… درست شبیه هبوط پایان نهایی‌ شان، بر فراز همه موجودات زنده و مرده.