دور و نزدیک آمرصاحب

معرفی کوتاه

دور و نزدیک آمرصاحب

در واقع من خود را در وضعیت یک کودک مکتبی یافتم که در برابر معلمی بزرگ زانو زده و درس‌ های تازه‌ ای می‌ گیرد.
«مبارزه همیشه سخت است. این سختی وقتی از حد تحمل فراتر می‌ رود که آدم‌ ها خود را در مبارزه برای یک هدف، تنها می‌ بینند. مبارزه با تمام سختی‌ هایش، لذت عجیبی دارد؛ اما گر مجبور باشی برای رسیدن به هدف، آدم‌ های دیگر را قربانی بسازی، لذت مبارزه را کمتر احساس می‌ کنی.

هیچ چیزی در مبارزه خطرناک‌تر از…» متوجه شدم آمرصاحب نگاه تندی به سوی دروازه‌ی اتاق انداخت. نگاه من نیز ناخودآگاه به آن‌سو کشیده شد. یکی از بچه‌ های کماندو در قاب دروازه ایستاده بود. معلوم نبود چه می‌ خواهد؛ اما نگاه تند آمرصاحب سبب شد که یک قدم عقب رفته و دروازه را ببندد.
آمرصاحب دوباره آغاز کرد: «بسیار خطرناک است، اگر در مبارزه با خیانت همراهان مواجه شوی. راه را گم می‌ کنی، اگر ندانی بر کی می‌ توانی اعتماد کنی.»

نگاه آمرصاحب این بار از کلکین اتاق به نقطه‌ ی دوری دوخته شد. چند لحظه در سکوت گذشت. در دل با خود می‌ گفتم، کاش این لحظات به اندازه‌ ی یک عمر طولانی شود. نگاهم به نیم‌ رخ چهره‌ ی آمرصاحب دوخته شده بود. چین‌ های پیشانی‌ اش، بیشتر از هر زمانی در نظرم درشت‌ تر می‌ آمد. همان‌ طور که نگاهش به افق دوخته بود، ادامه داد: «تعهد و صداقت در مبارزه، پایه‌ های اصلی استند. غافل‌ شدن از این دو، به معنای پایان بی‌ مفهوم مبارزه است.»
این را که گفت، لبخند نازکی بر لبان‌ اش نقش بست و با لحن استفهام‌ آمیزی ادامه داد: «معنای این گپ‌ ها را می‌ فهمی؟»