خدایان تشنه اند

معرفی کوتاه

خدایان تشنه اند

راهبه‌های بتکدۀ آزتک (مکزیک) به پادشاه خود مونته‌زوما گفته بودند: «خدایان تشنه‌اند.» کامی دِمولن، روزنامه‌نگار دورۀ انقلاب کبیر فرانسه، در انتقادی که علیه کشتارهای بی‌رحمانۀ دادگاه‌ها نوشته بود، همین جملۀ راهبه‌ها را به‌کار برده بود.
داستان «خدایان تشنه‌اند» حکایت زندگی و فعالیت اجتماعی و انقلابی نقاشی است که در عین داشتن روحی طاغی، نظریاتی تعصب‌آمیز نیز نسبت به انقلاب دارد. آناتول فرانس زندگی پُرتلاطم این نقاش را در کوران وقایع انقلاب کبیر فرانسه دنبال می‌کند و تصویر روشنی از زندگی خصوصی او تا عضویتش در دادگاه انقلاب و مسائل روزمرۀ دورۀ خفقان و ارعاب، پیش چشم خواننده می‌گذارد. درونمایۀ اصلی قصه، تعصبات مرامی است. قهرمان اول داستان می‌خواهد نشان دهد آن‌جا که آدمی خیال می‌کند حقیقت را در دست دارد، موجودی خونخوار و خشن می‌شود.