خاطرات یک الاغ

معرفی کوتاه

خاطرات یک الاغ

همه گوش هایشان را تیز کرده بودند و زل زده بودند به سر و کله‌ی آبکشیده‌ی من بیچاره.

انگار در عمرشان الاغ ندیده بودند. سوراخ دماغ‌هایشان مثل دهنه‌ی چاه قدیمی خانه‌ی پیرمرد بود که توی آن همه جور آت آشغالی پیدا می‌شد، غیر از آب و گاه گاهی هم با دندان‌هایشان ته مانده‌ی علف‌ها را همراه با آبی که از دماغ‌هایشان سرازیر می‌شد می‌جویدند و مزمزه می‌کردند. الاغی که بعدها متوجه شدم اصلا بویی از الاغ بودن نبرده است؛ بلکه صاحب فلک زده و عزیز من است، مثل دیگرانی که دور تا دور من حلقه زده بودند، لحظاتی به من خیره شد و همان طور که چشم‌هایش را به من دوخته بود، چرخی دور من زد و در طویله را پشت سرش بست و رفت.