تصویر دوریان گری (کلکسیون کلاسیک 23)

درباره‌ی کتاب تصویر دوریان گری:

دوریان گری فردی خوش سیما و برازنده‌ است که به جوانی و زیبایی خود می‌بالد. روزی او به نگارخانه‌ی دوست خود، بَزیل هال‌وارد، که از او تابلویی نقاشی کرده است می‌رود.و در آنجا با مردی به نام لرد هنری آشنا می‌شود. لرد هنری عقایدی متفاوت و تا حدودی عجیب درباره‌ی مسائلی مثل زیبایی‌شناسی و لذت‌گرایی دارد و هنگامی که با.دوریان درباره‌ی این موضوعات صحبت می‌کند باعث ایجاد تغییراتی بزرگ در شخصیت او می‌شود.

دوریان بعد از گفتگو با لرد هنری متوجه می‌شود که زیبایی‌ای.که او از آن بهره‌مند است فانی‌ست، او روزی پیر می‌شود و به همراه آن جذابیت خود را نیز کم کم از دست می‌دهد. حال آن که پرتره‌ای که بزیل از او به تصویر کشیده است، تا ابد به همان شکل.جوان و دست نخورده باقی خواهد ماند، از این رو دوریان شروع به حسادت به تابلوی نقاشی خود می‌کند و در همان لحظه آرزو می‌کند.که ای کاش او به جای آن تابلو تا همیشه جوان می‌ماند. آرزوی دوریان به طرز معجزه آسایی برآورده می‌شود ولی از آن روز به بعد شخصیت او روز به روز بیشتر در تاریکی فرو می‌رود…

به گفته‌ی اسکار وایلد هر سه شخصیت رمان در واقع بازتابی از شخصیت خود او هستند. او می‌گوید:« بزیل هال‌وارد، کسی است که من فکر می‌کنم هستم؛ لرد هنری کسی است که دنیا از من می‌بیند و در نهایت دوریان کسی است که من دوست دارم باشم.»

هرچند بسیاری از مردم دنیا این رمان را خوانده‌اند و اسکار وایلد را به سبب نوشتن آن تحسین کرده‌اند، ولی در زمان انتشار کتاب در سال 1890، بیشتر مردم آن را پر از ایده‌های شیطانی می دانستند. تنها هنگامی که اسکار وایلد درگذشت مردم به ارزش واقعی کتاب‌های او پی بردند.

درباره‌ی نویسنده:

اسکار وایلد در ۱۸۵۴ میلادی در شهر دوبلین ایرلند متولد شد. اسکار وایلد بسیار تحت تاثیر جنبش زیبایی پرستی بود که استادان خود او در دانشگاه آکسفورد یعنی، والتر پاتر و جان راسکین، از پایه گذارانش محسوب میشدند. وی از بیماری مننژیت رنج می‌برد. اسکار وایلد در سال ۱۹۰۰ در عین گمنامی در شهر پاریس دیده از جهان فروبست. او در بستر مرگ به جیمز مک‌نیل ویسلر، نقاش کتاب تصویر دوریان گری می‌گوید: «تنها آرزویم این است که حرفم را می‌فهمیدند.» و ویسلر جواب می‌دهد: «آن‌ها خواهند فهمید اسکار! آن‌ها خواهند فهمید…»

برشی از متن:

ما این روزها برای هرچیزی بهایی بیش از حد می‌دهیم. به گمان من، تراژدی واقعی فقرا اینه که آن‌ها توانایی پرداخت هزینه‌ی هیچی را ندارند جز انکار خود. گناهان زیبا مثل چیزهای زیبا یکی دیگه از امتیازاتیه که فقط ثروتمندها دارند.