تایتانیک

تاریخچه و ساخت کشتی تایتانیک:

کشتی آر‌ ام‌ اس تایتانیک محصول رقابتی شدید بین شرکت‌ های کشتی‌ سازی در نیمه اول قرن بیستم بود؛ به‌ خصوص رقابتی که میان شرکت‌ های وایت استار لاین (White Star Line) و کونارد (Cunard) بر سر ساختن بهترین کشتی بخار برقرار بود. کونارد شرکتی انگلیسی است که در آن دوران دو کشتی برجسته داشت. این کشتی‌ ها در آن زمان از پیچیده‌ ترین و مجلل‌ ترین کشتی‌ ها محسوب می‌ شدند.

کشتی Mauretania از شرکت کونارد در سال ۱۹۰۷ به کار گرفته شد و سریعا رکورد بالاترین میانگین سرعت در حین گذر از میان اقیانوس اطلس را ثبت کرد (۲۳٫۶۹ گره یا ۲۷٫۲۶ مایل در ساعت). این رکورد به مدت ۲۲ سال باقی ماند و شکسته نشد.

شاهکار دیگر کونارد کشتی Lusitania بود که در همان سال ۱۹۰۷ رونمایی شد و به دلیل طراحی داخلی فوق‌ العاده‌ اش مورد تحسین و ستایش قرار گرفت. لوسیتانیا فرجام فاجعه‌ آمیزی داشت؛ این کشتی در روز ۷ مه ۱۹۱۵ توسط یو-بوت آلمانی مورد حمله قرار گرفت و غرق شد. نزدیک به ۱۲۰۰ تن از ۱۹۵۹ نفری  که در کشتی حضور داشتند کشته شدند و همین فاجعه باعث شد تا ایالات متحده آمریکا به جنگ جهانی اول ورود کند.

در همان سال بود که کونارد از دو کشتی مسافربر باشکوه خود پرده‌ برداری کرد. سپس رئیس کل وایت استار برنامه ساخت سه کشتی بزرگ را با ویلیام جی. پیری، رئیس هیئت مدیره شرکت کشتی‌ساز هارلند و ولف مطرح کرد. این کشتی‌ ها بخشی از کلاس جدید کشتی‌ های مسافربری «المپیک» بودند که در این کلاس هر کشتی می‌ بایست ۸۸۲ فوت طول و پهن‌ ترین قسمت آن ۹۲٫۵ فوت پهنا داشته باشد که آن زمان بزرگ‌ ترین کشتی‌ های جهان محسوب می‌ شدند.

در مارس ۱۹۰۹ کار ساخت این کشتی‌ ها در کارخانه عظیم کشتی‌ سازی هارلند و ولف در بلفاست و ایرلند آغاز شد و بدون وقفه تا دو سال ادامه یافت. تایتانیک سومین مورد از این کشتی‌ های مسافربری بود.

در ۳۱ مارس ۱۹۱۱ تنه عظیم تایتانیک (بزرگ‌ ترین شیء قابل حرکت ساخته انسان در آن زمان) به لبه اسکله و به داخل رود لاگان در بلفاست منتقل شد. بیش از ۱۰۰ هزار نفر در مراسم معرفی کشتی شرکت کردند که تنها یک دقیقه به طول انجامید و با موفقیت به پایان رسید.

سپس تنه کشتی سریعا به یک لنگرگاه بسیار بزرگ بسته شد که در آنجا هزاران کارگر تقریبا یک سال را برای ساخت عرشه‌ های کشتی، فضاهای داخلی مجلل و نصب ۲۹ دیگ بخار عظیم سپری کردند. دیگ‌ های بخار برای تأمین قدرت دو موتور اصلی کشتی استفاده می‌شدند.

ترک بندر ساوت هامپتون توسط تایتانیک با اتفاقات عجیبی همراه بود. آتش‌سوزی کوچکی در یکی از تانک‌های نفتِ کشتی اتفاق افتاد که اگرچه مشکوک بود، اما بروز چنین اتفاقی در کشتی‌های بخار آن زمان بی‌سابقه نبود. کارکنان سوخت‌رسانِ کشتی زغال‌سنگ شعله‌ور را خاموش کردند و آن را کنار زدند تا بتوانند به بخش اصلی آتش برسند.

بعد از ارزیابی موقعیت، کاپیتان و سرمأمور فنیِ کشتی به این نتیجه رسیدند که آتش‌سوزی به‌احتمال‌زیاد به تنۀ کشتی آسیبی نرسانده است و به کارکنان سوخت‌رسان دستور داده شد تا در طول سفر آتش را زیر نظر داشته باشند.

بر اساس نظریۀ مطرح‌شده توسط تعداد کمی از متخصصان تایتانیک، بعد از ترک ساوت هامپتون، این آتش‌سوزی غیرقابل‌کنترل شد و خدمۀ کشتی مجبور شدند با بیشترین سرعت ممکن دریا را طی کنند. حرکت با چنین سرعتی باعث شد تا خدمه نتوانند از برخوردِ مرگبارِ کشتی با کوه یخی جلوگیری کنند.

فاجعه تایتانیک:

در ۱۴ آوریل، چهار روز بعد از شروع سفر دریاییِ بی‌حادثه، کشتی تایتانیک از سایر کشتی‌ها گزارش‌هایی مبنی بر مشاهدۀ یخ دریافت کرد، اما همچنان در زیر آسمانِ صاف و نورِ ماه به‌آرامی به مسیر خود ادامه داد.

حدوداً ساعت ۱۱:۳۰ شب بود که یکی از دیده‌بان‌ها شمایل کوهی یخی را از میان اندکی مه مشاهده کرد و آژیر خطر کشتی را به صدا درآورد و با پل فرماندهی تماس گرفت. بعد از دریافت پیام موتورهای کشتی سریعاً خاموش شدند و کشتی به‌تندی تغییر مسیر داد تا مستقیماً با کوه یخ برخورد نکند. به نظر می‌رسید که کشتی پهلوی کوه یخی را کمی خراشیده بود، چراکه تکه‌هایی از یخ بر روی عرشۀ جلویی قابل‌مشاهده بودند.

ازآنجایی‌که برخوردِ قابل‌توجهی اتفاق نیفتاده بود، دیده‌بانان نفسی راحت کشیدند و نمی‌دانستند که بخشِ دندانه‌دندانۀ کوه یخی در زیر آب قرار دارد و شکافی ۳۰۰ فوتی در تنۀ کشتی در قسمت زیرِ آب آن ایجاد کرده است.

زمانی که کاپیتان کشتی به همراه توماس اندریوز از قسمت آسیب‌دیده بازدید کردند، پنج محفظۀ کشتی با آبِ دریا پُر شده بودند و دماغۀ کشتی به‌طور نگران‌کننده‌ای به سمت پایین مایل شده بود و اجازه می‌داد تا آب دریا از دیوارۀ محفظه‌ای به محفظۀ دیگر منتقل شود.

اندریوز محاسبه‌ای سریع انجام داد و تخمین زد که کشتی تایتانیک شاید بتواند به مدت یک ساعت و سی دقیقه بر روی آب بماند. همین موقع بود که کاپیتان کشتی که از اپراتور بی‌سیم خود برای درخواست کمک استفاده کرده بود، دستور استفاده از قایق‌های نجات را صادر کرد.

حدوداً یک ساعت از برخورد با کوه یخی گذشته بود که با جدایی اولین قایق نجات، عملیات بزرگِ تخلیۀ بدون سازمان‌دهی و بی‌حساب‌وکتاب کشتی تایتانیک آغاز گردید. این قایق ظرفیت حمل ۶۵ نفر را داشت، اما تنها با ۲۸ نفر به آب انداخته شد.

متأسفانه این روند ادامه یافت و باوجود هرج‌ومرج و آشفتگی در طول این ساعات باارزش و قبل از فرو رفتن تایتانیک به اعماق دریا، تقریباً تمام قایق‌ها بدون اینکه کامل پُر شده باشند از کشتی جدا می‌شدند و حتی برخی از آن‌ها فقط تعداد کمی مسافر را حمل می‌کردند.

بر اساس قوانین دریا، زنان و کودکان برای ورود به قایق‌های نجات در اولویت بودند و مردان تنها زمانی می‌توانستند وارد قایق بشوند که دیگر زن و کودکی در کشتی باقی نمانده باشد. بااین‌حال بسیاری از قربانیانِ تایتانیک زنان و کودکان بودند؛ نتیجۀ عملیات بی‌نظمی که نتوانست ایشان را پیش از دیگران وارد قایق‌های نجات کند.

درنهایت در روز ۱۵ آوریل، کشتی تایتانیک تقریباً به‌طور عمود و با بسیاری از چراغ‌های روشن خود حدوداً در ساعت ۲:۲۰ بامداد به زیر آب فرو رفت. صبح همان روز کشتی Carpathia بعد از دریافت پیام اضطراری تایتانیک در نیمۀ شب، با تمام سرعت به موقعیت تایتانیک حرکت کرد و با پرهیز از تکه‌های یخ توانست تمام قایق‌های نجات را جمع‌آوری کند. تنها ۷۰۵ نفر از مسافران و خدمۀ کشتی نجات یافته بودند.

چند تصویر واقعی از کشتی تایتانیک The Titanic:

در چشم اندازهایی از تاریخ معاصر جهان: تایتانیک

زمینه تاریخی جنبه های مهم این فاجعه دریایی، مناقشات در مورد کشتی، فاجعه، و میراث آن، و روایت های شخصی افرادی که مستقیما تحت تاثیر این رویداد قرار گرفته اند ارائه شده است.