بی زمستان

گزیده ای از کتاب
-پگاه؟… پگاه چیه؟
و با زحمت برایم توضیح می دهد که آنها به فردا می گویند پگاه و به پس فردا می گویند فردا! نزدیک بود همین اشتباه ساده کل برنامه ی سفرم را به هم بریزد.
در کلام تاجیک ها می توان واژه های زیبایی پیدا کرد. واژه های فراموش شده ای که روزگاری در زبان فارسی استفاده می شدند. شباهت بعضی از این واژه ها با واژه هایی که قدیم در خراسان استفاده می شد دست کم برای من خاطره انگیز است. سال ها بعد از آنکه مادربزرگ مشهدی ام را از دست داده ام، حالا بعضی از واژه هایی که استفاده می کرد را اینجا می شنوم. مادربزرگم همیشه به حیاط می گفت هولی. و این واژه اینجا واژه ای بسیار رایج است که در طول روز ممکن است بارها استفاده شود. یا مادربزرگم هیچ وقت نمی گفت باد می آید، همیشه به جای واژه ی باد از واژه ی شمال استفاده می کرد. درست مثل سهراب که حالا می گوید: «منصور جُن! شیشه رُ پویین بدهید که شِمال بوزد.»