بنانا براوا

معرفی کوتاه

بنانا براوا

ژوزه مائورو ده واسکونسلوس نویسنده برزیلی اگر در سه اثر معروفش درخت زیبای من، خورشید را بیدار کنیم، روزينيا قایق من با رقت قلب به رؤیاپروری‌های زیبا و لطيف شخصیت‌هایش می‌پردازد، در بنانا براوا ضمن حفظ روح انسان‌دوستی مألوفش، خواننده را به دنیای دیگری می‌برد. او گرچه در این اثر بازهم افرادی رقیق‌القلب و دارای احساس‌ها و عواطف انسانی می‌آفریند، صحنه مهم رمانش محيط خشونت باری است که جویندگان الماس» در هر زمان می‌توانند پدید بیاورند.
برای نوشتن همین اثر بود که واسکونسلوس در حدود دو هزار کیلومتر در سرتائوی وحشی (منطقه خشک و تقریباً بی‌حاصل برزیل مرکزی) سفر کرد تا با جزءبه‌جزء محیطی که می‌خواست توصیف کند آشنا شود.
آن‌گونه که خودش می‌گوید وقتی در جست‌وجوی زندگی متفاوتی به اعماق سرتائو سفر می‌کند، قلبش را در پای درختی می‌گذارد تا با اضطراب منتظر بازگشت صاحبش بماند و خودش چون ناظری بی‌طرف شاهد زندگی مردانی باشد که از ترحم به خود و دیگران بی‌خبرند. ازاین‌رو ناگزیر از خشونت بیان شخصیت‌هایش – که بابت آن پیشاپیش از خواننده خود عذرخواهی می‌کند – الگو برمی‌دارد، اما در مقام توضیح می‌گوید که این تقلید عین، به‌حکم ضرورت صورت گرفته است، زیرا نرم کردن آن خیانت به واقعیت بوده است…
ولی خواننده می‌تواند نظر داوری کند که آیا او به‌راستی توانسته قلبش را جا بگذارد و با خود به این سفر نبرد.