با بیماری در قدرت

معرفی کوتاه

با بیماری در قدرت

باربارا تاچمن، تاریخدانی که برنده‌‌‌‌‌ی جایزه‌‌‌‌‌ی پولیتزر شد، نوشته است: «ما کمتر به این موضوع واقفیم که قدرت حماقت به­بار ‌‌‌‌‌می‌آورد؛ که قدرتِ مطلقِ فرماندهی سبب ناتوانی در فکر کردن ‌‌‌‌‌می‌شود؛ که معمولاً مسئولیتِ قدرت از طریق تشدید به­کارگیریِ آن محو می‌شود. مسئولیت کلیِ قدرت این است که تا جایی که امکان دارد به شکل منطقی به نفع کشور و شهروندان آن حکومت کند. وظیفه این فرایندِ نهفته این است که به­خوبی از امور آگاه باشیم، به اطلاعات توجه کنیم، ذهن و قضاوت­هایمان را باز نگه داریم و در برابر طلسمِ موذیانه‌ی خشک­مغزی مقاومت کنیم. اگر ذهن آن­قدر باز باشد که درک کند فلان سیاست مشخص برای منافع خودی مضر است نه مفید، و آن­قدر اتکا به نفس داشته باشد که آن را بپذیرد، و آن­قدر عاقل باشد که [آن سیاست] را وارونه کند، این اوج هنر حکمرانی خواهد بود.»

سطحی که به میزانِ آن بیماری ‌‌‌‌‌می‌تواند بر فرایندهای حکومتی و تصمیم­گیری سران حکومت تآثیر بگذارد، و کار احمقانه در معنای حماقت، بلاهت یا بی­ توجهی به­بار آورد، موضوعی بود که وقتی وزیر امور خارجه شدم به­ طور کاملاً مستقیم با آن مواجه شدم و از آن به بعد علاقه‌ی مرا به خود جلب کرده است. همچنین، مجذوب آن دسته از رهبران شدم که بیمار نبودند و توانایی‌های ذهنی آنها به­ خوبی کار ‌‌‌‌‌می‌کرد، اما به آنچه که من سندروم نخوت توصیف می­کنم، مبتلا شده بودند. رفتارهای نخوت ­آمیز در میان رؤسای حکومت­ها، خواه دموکراتیک خواه غیردموکراتیک، از آنچه تصور ‌‌‌‌‌می‌شود رایج­تر است و نخوت سهم زیادی در تعریف تاچمن از حماقت ایفا ‌‌‌‌‌می‌کند: «پافشاری لجوجانه بر یک سیاست که آشکارا قابل اجرا نیست و یا زیان­بار است.» ایشان در ادامه می­نویسند: «خشک­ مغزی، که منبع خودفریبی است، عاملی است که نقش بزرگ و چشمگیری در حکومت ایفا ‌‌‌‌‌می‌کند. درواقع شامل ارزیابی یک موقعیت بر اساس عقایدِ ثابتِ از پیش اندیشیده شده ‌‌‌‌‌می‌شود، درحالی­که هر نوع نشانه‌‌‌‌‌ی مخالف را نادیده گرفته و یا رد ‌‌‌‌‌می‌کند … و سود بردن از تجربه را نیز رد ‌‌‌‌‌می‌کند.» یکی از ویژگی‌های نخوت ناتوانی در تغییر مسیر است، زیرا لازمه‌‌‌‌‌ی این عمل آن است که آدم اشتباهی مرتکب شده باشد.