استاندارد OAuth 2.0

معرفی کوتاه

استاندارد OAuth 2.0

استاندارد OAuth 2.0 از شناسایی شکافی در میان خواسته های مشتریانو خواسته های برنامه ها متولد شد.ماجرا به نوامبر 2006 برمی گردد؛ یعنی زمانی که بیلن کوک در حین کار بر روی اجرای Open ID به دنبال راهی بود تا به کاربر اجازه بدهد بدون نیاز به ثبت نام، با تکیه بر اطلاعاتی که قبلا در سایت هایی مثل گوگل ثبت کرده است، بتواند در وب سایت مورد نظرش حساب کاربری بسازد. برای این کار لازم بود که کاربر با استفاده از برنامه ای در ارتباط با Open ID و API احراز هویت شود. اما کوک و همکارانش در این مسیر متوجه شدند که هیچ استاندارد بازی برای تفویض دسترسی وجود ندارد.

بعد از این، بازار چاره جویی ها داغ شد تا اینکه سرانجام گروهی مجازی از برنامه نویسان پروتکلی باز در خصوص تفویض دسترسی نوشتند و در سال 2007 پیش نویس نهایی آن را منتشر کردند. به دنبال آن، کارگروهی برای بحث در مورد استاندارد کردن پروتکل OAuth و ثبت آن در استاندارد IETF شکل گرفت و در نهایت، در سال 2010 پروتکل OAuth 1.0 به عنوان یک استاندارد رسمی با کد RFC5849 منتشر شد و تمام برنامه های کاربردی سوم شخص توییتر ملزم به استفاده از آن شدند.

چارچوب OAuth 2.0 با در نظرگرفتن الزامات توسعه پذیری، طبق آرای بخش گسترده ای از اعضای IETF و با عنوان RFC6749 منتشر شده است. کتاب استاندارد OAuth 2.0، برگردان نسخه اصلاح شده این استاندارد است.

فهرست مطالب کتاب استاندارد OAuth 2.0 به شرح زیر می باشد:

• فصل اول : چارچوب صدور مجوز
• فصل دوم : ثبت کلاینت
• فصل سوم : نقاط پایانی پروتکل
• فصل چهارم : دریافت مجوز
• فصل پنجم : صدور توکن دسترسی
• فصل ششم : تازه سازی
• فصل هفتم : دسترسی به منابع محافظت شده
• فصل هشتم : قابلیت گسترش
• فصل نهم : برنامه های بومی
• فصل دهم : ملاحظات امنیتی
• فصل یازدهم : ملاحظات IANA
• مراجع
• پیوست ها
• واژه نامه
• تعاریف