ادراک یک اندوه

معرفی کوتاه

ادراک یک اندوه

و اندوه هنوز هم شبیه ترس است. شاید، به بیانی دقیق تر شبیه تعلیق. یا حتی حسی شبیه انتظار؛ جایی پرسه زدن و انتظار اتفاقی را کشیدن. این به زندگی حس دائمی وضعیتی موقت را می دهد. در این وضعیت هیچ کاری ارزش شروع کردن را ندارد. نمی توانم آرام بگیرم. خمیازه می کشم، بی قرارم، زیاد سیگار دود می کنم. تا اینجای زندگی همیشه زمان کم داشته ام. حالا دیگر هیچ چیز نیست، جز زمان. فقط زمان محض مانده است؛ تسلسلی تهی.