آنگاه. شماره 13. زمستان 1399. فوتبال به مثابه مبارزه

آنگاه به ایستگاه سیزدهم رسید، فوتبال.
اگر یک مسابقه‌ی بستکبال تمام شود، همه منتظر می‌مانند تا رقابت دیگری را در زمین مسابقه دنبال کنند، حتا اگر شاهد یک رقابت جنجالی باشند، والیبال هم همین است، شنا، شطرنج و …
اما #فوتبال از جنس دیگری است، فوتبال در مستطیل سبز خاتمه نمی‌یابد، کار گاهی به سکوها می‌کشد، مثل ماجرای ناصر حجازی در مطلب “وطن به مثابه گوشت تن”، روایت دروازه‌بانی است که با قانون ۲۷ساله‌ها کنار گذاشته شد، مثل بازی ایران-کامبوج که تماشاچی‌هایشان از بازی مهم‌تر بودند، زنان در مطلب “دختران آزادی”. مثل شادی‌های پس از گل بازیکنان فوتبال که هدفش سکوها است، در مطلب “ژست‌هایی در مقیاس بزرگ”.
فوتبال ففط فوتبال نیست، فوتبال تماشاچیان‌اش است، لطفا عکس‌هایی که از دربی منتشر شده را ببینید، مطلب “ای شفاگرفته از عشق…” که نگاهی به سیر قومیتی‌شدن تیم‌های شهرستانی دارد را بخوانید.
خداحافظی چند نفر را در ورزش‌های دیگر به یاد دارید؟ اما قطعا اشک‌های کاسیاس در کنفرانس مطبوعاتی قبل از پیوستن به پورتو، اشک‌های کاکا، خداحافظی بهکام در لباس پاری‌سن‌ژرمن و مصدومیت رونالدو‌ی برزیلی در لباس میلان و کریستیانو در بازی مقابل پرتغال‌. آری ” فوتبال زندگی است”؛ مملو از اشک‌ها و لبخندها. جدایی‌هایش قصه دارد، مطلب “فوتبال و جدایی”.
حتی شماره‌های بازیکنان مهم است. “من شماره‌ی هفت بودم و هنوز زنده‌ام” را بخوانید.
اگر فوتبالی هستید ژوزه مورینیو را می‌شناسید و چگونگی مربی شدنش را. او مصداق برندسازی در فوتبال است.چیستی این برندسازی را در فوتبال فقط فوتبال نیست بخوانید.
حتا در فوتبال گزارش‌گران هم برای ما مهم‌اند، عادل فردوسی‌پور از “تولد یک راوی جاه‌طلب” تا “از این فرهادکش فریاد”.
در این شماره می‌خوانید:
-فوتبال: ولگردان و روشنفکری از #ناصر_فکوهی.
-فوتبال با پیپ و عصای روشنفکری از احسان محمدی
– آیین شهریاری، روایتی ناتمام از فرازها و فرودهای زندگی علی دایی.
-از چمن‌های حیاط خانه تا جام قهرمانی/ گفت با شهرزاد مظفر، اولین مربی تیم ملی فوتبال زنان
-استادیوم صدهزار پسری
-سخن‌گوی غیرفوتبالی‌ها
– به خاطر یک مشت دلار
-یک فنجان هیجان/ کافه به مثابه‌ی پاتوق فوتبال‌دوستان
– نگاتیو از ما مهم‌تر بود/ گفت‌و‌گو با #رضا_معطریان، عکاس کهنه‌کار دربی‌های تهران.