هوشنگ مرادی کرمانی از آن دسته نویسنده‌هایی است که از هر بود و نبودی برای یادگرفتن بهره می‌برد. از لاک‌پشت محبوبش هم برای بهتر نوشتن کمک گرفته است؛ این لاک‌پشت را از زادگاهم آوردیم. بیشترین کمک را به من می‌کرد. شخصیت محکمی داشت. هر وقت من خوش‌حال یا ناراحت بودم به این لاک‌پشت سری می‌زدم. با بی‌قیدی از زیر گل و سبزه‌ی حیاط می‌آمد سمتم. انگار می‌گفت تو چقدر بینوایی که برای یک جایزه و این مسائل بی‌ارزش خودت را به زحمت می‌اندازی. برایم گل می‌آورد و دوبیتی‌های روستایی می‌خواند. مدتی قبل مرد.
مرادی کرمانی گاهی دینش را با داستان نوشتن ادا می‌کند. او از برخورد و انتظار مردم از نویسندگان، داستانی تعریف می‌کند: «یک بار رفتم نان بخرم نانوایی شلوغ بود. فکر کردم یک دانه بخرم. وقتی نوبت به من رسید نانوا پرسید چند تا؟ من گفتم سه تا. وقتی خواستم بروم خانمی گفت بفرما، این هم از نویسنده‌ای که به بچه‌ها از نظم و حق دیگران می‌گوید، خودش رفت جلو و سه تا گرفت. هوشنگ اول نمی‌خواست حق دیگران ضایع شود و اتفاق نا‌خواسته افتاد؛ اما هوشنگ دوم که ناظر بر ماجرا بود آن را تبدیل به داستانی طنز می‌کند